An epesano…

 

An epesano, telo na me klafsi

eskapiddhata mesa stin avlì,

ce sire ta maddhìasu afse matafsi

ce kumbamùta panu sti’ psichì.

 

Tosso me pérnune stin aglisìa,

kulusa, agàpimu, se prakalò,

ce vlepse na mu nafsu’ ta cirìa

anu sto’ nima p’echo na chosò.

 

Ce poi sto’ chrono pemmu mia’ lutrìa,

ce poi stu’ diu kanena patrimò,

ce stin emera p’e’ tos pesammeno,

mbìammu ena suspiro ka ‘vò o’ meno.

 

Dòdeka chronu dopu pesammeno,

echo nârto na se nazzitiso.

Érkome ’mpì sti’ pòrtasu ce meno,

ce tutséo, an de’ sozzo na milìso.

 

Già ka utta chili en amilùne,

aska, t’irta’ ta stéata na se dune.

 

(Calimera)

 

E se muoio vorrei che mi piangessi,

con i capelli sciolti, nel cortile,

che strappassi le chiome tue di seta,

le deponessi sopra il petto mio.

 

E seguimi, ti prego, amore mio,

quando mi porteranno nella chiesa,

fa’ attenzione che i ceri siano accesi

sulla tomba dove sarò sepolto.

 

E dopo un anno fai dire una messa,

e dopo due magari una preghiera,

e, quando arriva il giorno dei defunti,

mandami un tuo sospiro, ché lo aspetto.

 

E dodici anni dopo la mia morte,

verrò a trovarti e dietro la tua porta

io busserò e starò lì ad aspettare,

in silenzio, ché non potrò parlare.

 

No, le mie labbra non avran parole.

Vieni, son le ossa che voglion vederti.

Lascia un commento